Prolog

 Dziewięcioletni Ashton odzyskał właśnie przytomność. Chłopiec był zdezorientowany i nie wiedział gdzie się właśnie znajduje. Przestraszył się bo był w jakimś opuszczonym, ciemnym i wilgotnym pomieszczeniu gdzie w dodatku strasznie śmierdziało przez co blondynowi zrobiło się niedobrze, a światło w pomieszczeniu dawało tylko małe okienko. Do jego oczu napłynęły łzy, które chwilę później wypłynęły na policzki. Bał się i chciał znaleźć się jak najszybciej w ramionach matki gdzie czuł się najbezpieczniej. Mały Irwin podniósł się do siadu i oparł się o chłodną ścianę. Podkulił nogi i objął je, oparł głowę na kolana i zaczął cicho łkać.

Chłopiec nie wiedział ile już tak siedzi ale zaczęło robić mu się zimno. Ashton trząsł się jak galareta. Postanowił wziąć się w garść, więc wstał i zaczął poszukiwać czegoś by się stąd wydostać. Nie chciał tu umierać, był mały ale miał taką świadomość. Po pewnym czasie usłyszał kroki, więc pobiegł w ciemny kąt.  Po chwili drzwi otworzyły się z wielkim hukiem przez co chłopiec się przestraszył.

– Gdzie jesteś gówniany bachorze?! – usłyszał donośny głos przez co był w jeszcze większym strachu. – Pokaż się! – piwnooki chłopczyk zakrył rękoma uszy by nie słyszeć krzyku. – O tu jesteś! – usłyszał koło siebie, więc podniósł wzrok na wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę z tatuażami. Podniósł chłopca jedną ręką za ubranie. Ashton zaczął się wyrywać przez co wkurzył bandytę. – Przestań się szamotać gówniarzu!

Chłopiec przestraszył się jeszcze bardziej lecz nie poddawał i ugryzł mężczyznę w rękę przez co ten syknął. Mały Irwin skorzystał z okazji i wyrwał się z uścisku, a potem zaczął uciekać. Chwilę później Ash poczuł wielką dłoń na swoim karku, która mocno się zacisnęła. Chłopiec krzyknął z bólu, który sprawił mu gangster.

– Proszę cię … puść … mnie – wyjąkał przerażony chłopiec.

– Zamknij się szczylu i nie bądź pizdą, nie becz! – wykrzyczał mężczyzna a chwilę później uderzył młodego Irwina w twarz.

Ash ponownie krzyknął z bólu i zamknął oczy. Z jego wargi i nosa zaczęła sączyć się krew. Chłopiec poddał się bo wiedział, że i tak nie ma szans z rosłym mężczyzną. Gangster wziął pod pachę dziewięciolatka i ruszył przez długi korytarz prowadzący do wielkiego magazynu. Chwilę później mężczyzna puścił chłopca, a ten upadł na kolana. Syknął z bólu, a gangster pociągnął go za bluzę by ten wstał. Ashton zaczął rozglądać się i zobaczył grupkę dorosłych ludzi i dwie dziewczynki, jedna była bardzo mała, a druga była w mniej więcej wieku Ashtona. Po chwili rozpoznał w jednej swoją dwuletnią siostrzyczkę, a drugą kojarzył zaś z widzenia. Nie był pewien czy to była Rosalie jego sąsiadka z naprzeciwka. A potem zobaczył swoją ciężarną mamę i ojczyma.

Chłopczyk nie wiele myśląc zaczął biec w ich kierunku. Usłyszał krzyk, a potem huk ale nie przejął się tym bo chciał się znaleźć jak najszybciej przy rodzicielce.

– Mamo! – krzyknął i wtulił się w blondynkę. Kobieta z przerażeniem popatrzyła na syna, którego chwilę później od siebie odsunęła.

– Ashton nic ci nie jest?! – zapytała przejęta i popatrzyła na jego opuchniętą i zakrwawioną twarz. Chłopiec pokręcił przecząco głową. – Ty pieprzony bydlaku! – krzyknęła w stronę siedzącego mężczyzny. – To tylko dziecko i nie powinniście w to wszystko go mieszać!

– Zamknij się złotko! – odezwał się szef gangu, ten który właśnie siedział. – Sama go w to wplątałaś razem z tym swoim kochasiem – zaśmiał się. – Wisicie mi kasę, a chłopak idealnie się nada by spłacić was!

– Nie pozwolę ci na to! – Anne Marie podeszła do gangstera i uderzyła go z liścia w twarz.

– Myślisz, że mnie to zabolało?! – brunet zaśmiał się. – Ale ciebie zaboli to! – gangster wyciągnął broń i strzelił w stronę męża kobiety. Dawkins padł martwy z raną w głowie, a krew sączyła się powoli.

Mała Lauren rozpłakała się w niebogłosy, a Ashton podszedł do niej i ją objął. Sam był w strachu ale musiał wspierać swoją małą siostrzyczkę, którą kochał. Chłopiec nie wiedział, że jego rodzice popadli w takie kłopoty.

– Dlaczego to zrobiłeś, Irwin?! – do oczu kobiety napłynęły łzy. – Nienawidzę cię ty bydlaku!

– Bo miałem taki kaprys, złotko – mężczyzna wstał i poszedł do blondynki, chwycił ją mocno za brodę by ta popatrzyła mu w jego piwne oczy. – W końcu wyrównam z tobą rachunki.

– Nic ci nie jestem winna! – wykrzyczała mu kobieta prosto w twarz.

„Kurwa! Jak ja kiedyś mogłam być jego żoną?!” – upomniała się kobieta w myślach. Anne Marie była nastolatką gdy zakochała się w starszym o parę lat chłopaku. Wtedy imponowała jej jego tajemniczość, brutalność i kryminalne powiązanie. Lecz po ślubie mężczyzna znęcał się nad nią, a gdy dowiedziała się o ciąży to uciekła od niego zabierając mu pokaźną sumę pieniędzy. A najgorsze w tym wszystkim było to, że jej syn był bardzo podobny do ojca. Kochała Ashtona ale przez przeszłość z jego ojcem nigdy nie pokazała mu tego. Choć chłopiec z wyglądu był podobny do niego to z charakteru był aniołkiem.

– Uciekłaś ode mnie i ukradłaś mi pieniądze, a tego ci nie zapomnę! – piwnooki szatyn chwycił chłopca za ramię i szarpnął nim. – I do tego puszczałaś się na prawo i lewo z kim popadnie, a ten tu to dowód na to! – kobietę sparaliżowało gdy Anthony Irwin przyłożył broń do głowy jej syna. – Zabierz dziewczynki, zawsze się nam jakoś przydadzą – uśmiechnął się, a dwaj goryle Irwina zabrali je, lecz ta starsza wyrwała się i zaczęła uciekać. Po chwili było słychać strzał. Ośmioletnia dziewczynka padła ranna. Na szczęście nie tak poważnie jak to wyglądało. Kula drasnęła ją w biodro, ale z przerażenia dziewczynka straciła przytomność. – Co wyście kurwa zrobili?! Dobra zostawcie ją – westchnął. – Teraz zajmiemy się wami – Tony popatrzył na byłą żonę i jej syna. – Mam go zabić, czy zgodzisz się na to by to on spłacił za ciebie dług? A mam wobec niego dużo planów – mężczyzna się zaśmiał.

– Zrobię wszystko tylko nie krzywdź naszego syna – powiedziała zapłakana kobieta.

– Coś ty powiedziała?!

– Ashton jest twoim dzieckiem, Anthony – wyznała blondynka. – Uciekłam bo nie mogłam pozwolić ci na skrzywdzenie naszego dziecka!

Potem nawiązała się kłótnia pomiędzy dawną parą. Ash w pewnej chwili wyrwał się ojcu, co zauważył to jeden z goryli. Wyciągnął broń z zamiarem oddania strzału w stronę chłopca lecz kula nie trafiła w małego Irwina, tylko w jego matkę. Anne Marie widząc zaistniałą sytuację zasłoniła go swoim ciałem, kula trafiła ją w brzuch.

Od tej pory żadne słowa, ani krzyki nie docierały do małego Irwina. Był tak sparaliżowany, że nie potrafił się nawet poruszyć. Po chwili się opamiętał i podbiegł do rannej mamy. Kobieta lekko się uśmiechnęła i położyła skrwawioną dłoń na policzku Ashtona.

– Uciekaj! – wykrzyczała krztusząc się. – Pamiętaj, że cię kocham synku – wyszeptała a chwilę później jej ręka bezwładnie opadła.

Ash przytulił się do umierającej matki z płaczem. Chwilę później chłopiec wpadł w szał, nie wiedział co z sobą zrobić. Bał się, ale chciał posłuchać ukochanej rodzicielki. Wziął się w garść, podniósł się z klęczek i zaczął uciekać. Będąc już przy drzwiach poczuł ból w plecach i upadł. Był przytomny ale nie potrafił się ruszyć bo potworny ból mu to uniemożliwiał.

Po jakimś czasie usłyszał syreny, a chwilę później w magazynie zrobiło się wielkie zamieszanie. Do Ashtona podbiegł młody ratownik.

– Ten chłopiec jeszcze żyję! – krzyknął medyk, a chwilę później Ash odpłynął …